De raadsvergadering van dinsdag stond in het teken van 2 onderwerpen: De moord op Humeyra en het warmtebedrijf.

Humeyra
Voor veel Rotterdammers staat 18 december 2018 op het netvlies. De dag dat een 31-jarige man een school binnendrong en een 16-jarige scholier dood schoot. Diep tragisch, inktzwart. Er was een stille tocht, mensen zochten naar woorden en naar daden om het verdriet uit te drukken, maar ook naar actie om dit nooit meer te laten gebeuren. Hoe had het kunnen gebeuren? De inspectie schreef een vernietigend rapport. De verschillende instanties, politie, Openbaar Ministerie, reclassering, Veilig Thuis, het Veiligheidshuis… allemaal betrokken maar vanwege interne fouten en gebrek aan samenwerking kon dit jonge meisje de veiligheid niet worden geboden.
In het uitgebreide debat, eerst in de commissie, en daarna in de raad, moesten antwoorden komen op vragen als: hoe kon het zo fout gaan, wie is hier verantwoordelijk voor, wat gebeurt er nu om herhaling te voorkomen, en hoe krijgen we het vertrouwen terug dat de veiligheid van alle Rotterdammers bij de overheid in goede handen is? De vraag over verantwoordelijkheid blijkt bijzonder lastig omdat het niet gaat over 1 organisatie maar over verschillende organisaties die allemaal hun eigen ‘baas’ hebben. De burgemeester gaat niet over de politie, de wethouder niet over reclassering, etc. Maar als iedereen een beetje verantwoordelijk is, dan is feitelijk niemand verantwoordelijk. De burgemeester trok in het debat een deel van de verantwoordelijkheid naar zich toe. Vanuit die rol maakte hij excuses richting de nabestaanden, de familie, de school. Ook kondigde hij maatregelen aan om de regie op complexe zaken beter te gaan organiseren met een soort stadsmarinier die kan ingrijpen als organisaties onvoldoende samenwerken. De wethouder gaf ook een overzicht van verbetermaatregelen rondom Veilig Thuis en controle-instrumenten (om te checken of die verbeteringen ook echt worden doorgevoerd). Vooralsnog voor ons voldoende. Maar we realiseren ons ook dat dit niet de eerste keer is dat er een vrouw om het leven wordt gebracht, er een inspectierapport volgt en bestuurders beterschap beloven. We zijn dus gematigd optimistisch over de verbeteringen die nu zijn ingezet. En ook zijn we ons bewust dat er nooit een garantie zal zijn dat dit nooit meer zal gebeuren. Het kwaad zit daarvoor te diep in onze samenleving, te diep in onszelf. Gebed voor vrede en veiligheid in onze stad, gebed voor slachtoffers, nabestaanden en overheidsinstanties is dus zeker geen overbodige luxe maar keiharde noodzaak.

Warmtebedrijf
En toen was het omschakelen naar een heel ander onderwerp. Het miljoenen debacle (want daar begint het steeds meer op te lijken) rondom het warmtebedrijf. Weet u nog: in de haven hebben we verbrandingsovens die warmte naar de stad transporteren en daarmee huizen en bedrijven verwarmen. Prachtig, maar niet rendabel.

Focus op de publieke waarde (…) en ga niet zelf ondernemertje spelen.

Een dure les.

Om toch rendabel te worden werd bedacht om ook een leiding naar Leiden aan te leggen zodat veel meer huizen en fabrieken verwarmd konden gaan worden. Maar dat project kent allerlei tegenslag. De gemeente lijkt zich in dit project te verslikken. Hoe kon dit gebeuren? Daarover schreef de rekenkamer een goed en stevig rapport. De bespreking was vrij kort want de raad wil nu meer weten en gaat daarom een raadsenquête instellen. In zo’n enquête kunnen betrokkenen worden gehoord en moet de onderste steen boven komen. Ondertussen moeten we wel besluiten hoe we verder gaan. Daarom worden er nu verschillende scenario’s uitgewerkt, variërend van stoppen tot uitbreiden. Ik vrees dat we hoe dan ook vele miljoenen gaan verliezen op dit project. En zo blijkt maar weer dat als je een grote broek aantrekt die ook heel snel op je enkels ligt. Als ChristenUnie-SGP fractie zijn we dan ook heel kritisch om in dergelijke grote projecten te stappen. Focus op de publieke waarde (in dit geval: duurzame energie voor Rotterdammers) en ga niet zelf ondernemertje spelen. Een dure les.