In 2021 gaat de inburgering van nieuwkomers veranderen. In plaats van een nationale overheid die inburgering vooral overlaat aan de inburgeraar gaat de regie meer naar de gemeente. De verwelkoming van mensen uit oorlogsgebieden komt daarmee heel dichtbij. En stelt ons ook de vraag hoe we hier als persoon, als christen, mee omgaan.
Nieuwe wet
Een nieuwe wet dus: de nieuwe wet inburgering. Hierbij is de gemeente aan zet om de inburgering goed te gaan organiseren, op gebied van taal, huisvesting, werk, kennis van de samenleving, etc. Rotterdam is zich daar nu op aan het voorbereiden. Nieuwkomers zijn mensen die eerst asiel hebben aangevraagd en van daaruit een status krijgen. Het betreft dus mensen waarvan is vastgesteld dat ze zijn gevlucht voor oorlog en geweld en recht hebben op verblijf in Nederland. De gemeente Rotterdam wil naast deze mensen staan en ze helpen om een veilige plek en een goede toekomst te vinden in onze stad.
Samenleving aan zet
In de uitgangspunten stelt de gemeente dat ook de samenleving aan zet is. Inburgering is niet alleen iets tussen overheid en inburgeraar. De betrokkenheid van de hele samenleving is nodig. Alleen in een veilige en open samenleving kunnen nieuwkomers integreren. Een samenleving die nieuwkomers opneemt en niet uitsluit. Zo open en veilig is onze samenleving helaas niet. Onze samenleving is misschien niet meer verzuild, maar wel opgedeeld in allemaal bubbels. Daarbinnen zwelgen we in ons eigen gelijk en anderen komen maar moeilijk binnen. We worden steeds minder tolerant naar groepen die anders zijn en anders denken. Probeer je daar maar eens in te vechten. Dat vraagt dus een actieve houding. En initiatief van mensen die geloven in een andere, betere wereld.
Concreet
Wat betekent dat voor kerken? Wat betekent dat voor onszelf? Om het concreet te maken: Tijdens de bespreking van de Rotterdamse aanpak liet de wethouder vallen dat er een tekort is aan taalmaatjes. Dit zijn vrijwilligers die bereid zijn om nieuwkomers de taal te leren. Belangrijk omdat taal de deuren opent naar onze samenleving: naar zorg, naar werk, naar participatie. Zou het niet geweldig zijn als kerken juist een rol pakken in het mobiliseren van vrijwillige taalmaatjes?
Als je dit gelezen hebt – en ik je aandacht nog steeds heb – stel jezelf dan de vraag wat het voor jou betekent dat de inburgering een zaak van de gemeente, en nog meer iets van ons allemaal wordt. Ik hoop dat de gemeente een grote respons krijgt vanuit kerken als ze een beroep doet op de samenleving om te gaan helpen nieuwe Rotterdammers te verwelkomen en te ondersteunen om hun plek in onze samenleving te vinden. Het is onze dure plicht: te delen van datgene wat ons gegeven is, met hem of haar die het hard nodig heeft.